اکثر والدین بچه های خردسال آرزو دارند که کودکشان بتواند خودش را به تنهایی سرگرم کند و به نظر هم منطقی می آید چرا که اغلب کودکان نوپا می توانند اسباب بازی را نگه دارند، کتاب های مقوایی ضخیم را ورق بزنند، توپ شان را دنبال کنند. آن ها یاد گرفته اند که می توانند کارهایی را به تنهایی انجام دهند و گاهی اوقات هم بر روی انجام کارها به تنهایی پافشاری می کنند؛ با وجود این، کودکان یک ساله ترجیح می دهند اطراف والدین خود باشند که خلاف یادگیری بازی کردن به تنهایی است.

تقویت مهارت ها

کودکان به مدت طولانی تنهایی بازی نمی کنند و 15 دقیقه حداکثر زمانی است که شما می توانید از یک کودک انتظار داشته باشید که به تنهایی بازی کند و ایجاد فرصت هایی برای این کار ارزشمند خواهد بود نه فقط به این علت که شما مجبورید ناهار درست کنید یا یک کار نیمه تمام دارید بلکه به تنهایی بازی کردن باعث تقویت حس استقلال، اعتماد به نفس، خلاقیت و مهارت های زبانی در کودک می شود. مثلا شما گاهی می بینید که کودک هنگام بازی با خود حرفهای نامفهومی می زند که جز پایه های توسعه مهارت های زبانی است.

توانایی یک کودک در بازی کردن به تنهایی به اخلاق او بستگی دارد و زمانی که گرسنه، خسته یا مریض است این کار برایش سخت تر خواهد بود و البته نباید آن ها را با کودکان بزرگتر مقایسه کنید چرا که آن ها زمان بیشتری می توانند به تنهایی بازی کنند.

فعالیت های جذاب برای کودک

برای اینکه بتوانید کودک یک ساله خود را به بازی کردن به تنهایی تشویق کنید،  ابتدا کودک را وارد فعالیتی کنید که او علاقه مند است  که این کار می تواند هر چیزی باشد حتی بیرون کشیدن لباس ها از کشو! (البته اگر تحمل نامرتب شدن را دارید). مثلا می توانید دو کشوی آخر در کابینت آشپزخانه را با چیزهایی پر کنید که برای کودک خطری نداشته باشد.

وقتی که کودک حسابی درگیر کارش شد به آرامی چند قدم از او فاصله بگیرید یا مشغول خواندن یک کتاب شوید. وقتی او چیزی را به سمت شما می اندازد، آن را با لبخند و گفتن چیزی به او برگردانید و به کار خود مثلا خواندن ادامه دهید. در روزها و هفته های بعد فاصله فیزیکی و ذهنی تان را بیشتر کنید اما هرگز کودک را بدون مراقبت رها نکنید. در نظر داشته باشید که کودک شما هر جا که مشغول بازی است با دقت برای کودک ایمن سازی شده است؛ کودکان یک ساله هیچ حس و تصوری از خطر ندارند.

اسباب بازی ها -- هر بار یک اسباب بازی

وقتی اطراف کودکتان را با انواع اسباب بازی ها پر می کنید باعث سردرگمی او می شوید. هر بار یک اسباب بازی در اختیارش قرار دهید تا فعالیت هایش را ساختاردهی کنید.

کودک یک ساله نیاز به جهت دهی دارد. وقتی احساس کردید که کودکتان علاقه اش را به اسباب بازی فعالی اش از دست داده است با سوال هایی دوباره او را درگیر بازی کنید  اما همچنان مشغول کار خود باشید و مستقیما درگیر نشوید. مثلا اگر کودکتان مشغول بازی کردن با لگو اش است در حالی که مشغول انجام کار خود هستید با او صحبت کنید و مثلا بگویید: "وای چقدر خوب اونا رو روی هم چیدی میتونی یه دونه دیگه هم بهش اضافه کنی؟" اما مستقیما درگیر نشوید.

سعی کنید که تنها بازی کردن را در برنامه روزانه کودک قرار دهید و زمانش را به مرور بیشتر کنید تا کودک به شرایط عادت کند. در ابتدا ممکن است کودکتان فقط چند دقیقه دوام آورد و دوباره سراغ شما را بگیرد؛ به سرعت به او پاسخ ندهید و بگذارید خودش دوباره خودش را سرگرم کند.

بهترین زمان برای بازی به تنهایی در برنامه کودک، زمانی است که کودک را حمام کرده اید یا ناهارش را خورده است زیرا احساس رضایت و خشنودی دارد. این کار را زمانی که آشفته هستید انجام ندهید زیرا ممکن است این آشفتگی و تنش شما در رفتار کودکتان منعکس شود.

به خاطر بسپارید که پیشرفت کودک ممکن است روند یکسان و یکنواختی نداشته باشد. مثلا یک روز به راحتی به تنهایی بازی کند ولی روز دیگر از این کار سر باز زند اما صبور باشید بدون آنکه متوجه شوید زمانی خواهد رسید که 15 دقیقه برای خود دارید بدون اینکه با گریه کودک دچار وقفه شوید یا کودک تان به شما چسبیده باشد در حالیکه کودک شما نیز از بازی در دنیای خود لذت می برد ...

اگر شما نیز تجربه ای در این زمینه دارید می توانید در بخش نظرات با سایر والدین به اشتراک بگذارید.